روزی که برایت خواهم گریست...

پنجره اتاقم را باز می کنم...
بوی پاییز را حس می کنم...
پاییزی که فصل رویاهایم است...
رزهای نقره ای در سردی پاییز جان گرفت...
و حال گرمی دستانت پاییز سردم را گرم خواهد کرد...
روزی است آن روز...
روزی که برایت خواهم گریست...
از آسمان بر وجودمان قطره های باران خواهد بارید...
هر دو در آغوش یکدیگر در جستجوی گرمی خواهیم بود...
روزی است آن روز...
روزی که برایت خواهم گریست...
نور چراغ ماشینهای عبوری از دور در چشمانمان محو می شود...
صدای شر شر آب کف خیابون ها موسیقی لحظه های ترانه مان خواهد شد...
و از تمام آن لحظه ها برایمان بوسه ای به یادگار می ماند که پنهانی از گونه هایت دزدیدم...
و شاید روزی...
روزی است آن روز که بیاید...
روزی که بی گمان سر بر شانه هایت برایت خواهم گریست...

پاییز آمد... با همان رنگ همیشگی...
رزهای نقره ای زاده ی سرمای پاییز است...
و حال گرمی دستانت پاییز سردم را گرم خواهد کرد...
و یخ نقره ای رزهای گلدان من را خواهد شکست...
حد اعلای رنگهایم گرم خواهد شد...
نقره ای...
رنگی که با هر رنگی به آن بنگری آن را همان رنگ خواهی دید...
رز رزهایم قرمز شده است...
رزهای نقره ای قرمز...

بی گمان روزی خواهد بود آن روز... روزی قشنگ...
روزی که بی امان برایت خواهم گریست...
ای عزیزترین بهانه ی زندگی من...

کاردستی!...

مثل بچه ها ذوق درست کردن کاردستی گرفته بودم...
همه ی وسایلم رو ریخته بودم دور و ورم...
سخت بود... درست کردنش سخت بود...
تنها نمی تونستم...
چند بار خواستم تنها بسازمش اما انگاری یه چیزی کم بود...
یه چیزی که اصلی ترین قطعه ی کاردستی بود...
قصه از اونجایی شروع شد که یکی حاضر شد بیاد و تو ساختن کاردستی کمکم کنه...
اولش می ترسیدم... می ترسیدم وقتی که کاردستیم درست شد بذاره بره و اونوقت همه چیز خراب بشه...
همه چیز داغون و خورد بشه...
این وسط یه چیزایی بین ما 2 تا باید مشترک می شد...
چند بار شروع کردیم اما هنوز به نیمه کار نرسیدیم یکی میومد و بهش لگد می زد...
با حرفهاشون... با نگاهشون...
خراب شد اما دوباره ساختیم... محکم تر...
تو یه اتاق تاریک... یه جا که دیگه کسی نبینتش تا بهش لگد نزنه و خرابش نکنه...
مثل بچه ها تیکه های کاردستیمون رو کنار هم می گذاشتیم و یکی نگه می داشت و یکی چسب می زد...
محکم... خیلی محکم...
هر جاییش که درست می شد با عشق به چشمای همدیگه نگاه می کردیم و شادی رو تو وجود خودمون حس می کردیم...
آره...
کاردستیمون هم مشترک شد...
مثل احساسمون...
مثل قلبهامون...
بلند شدیم...
دستامون تو دست هم...
از بالا نگاهش کردیم...
خیلی قشنگ بود...
خوشحال بودیم اگه خرابش می کردن دوباره می ساختیمش...
قول دادیم به هم مواظبش باشیم...
قول دادیم اگه هر جاییش خراب شد با کمک هم درستش کنیم...
با کمک هم......
آرزوهامون رو روش نقاشی کردیم...
آرزوهای جدیدمون رو...
شاید هنوز کامل نشده باشه...
اما قشنگه...

می دونم اگه به هر کسی بگیم که کاردستی ما زندگی تازه ای بود که برای خودمون ساختیم شاید بخنده...
شاید بگه آخه مگه زندگی هم کاردستی میشه...
اما میشه...

روزها خواهد گذشت...
پاییز... زمستون... و بهار تازه ای از راه می رسه...
برف و بارون زیادی روش می باره... اما وقتی به بهار می رسه همه ی برف ها دوباره آب می شن...
هیچ موقع زمستون همیشگی نبوده...

شاید هنوز کامل نشده باشه...
اما قشنگه...

ای کاش زمان هم گاهی توقف می کرد

یک روز خوب برای در کنار هم بودن...
گرچه سنگینی نگاه دیگران را در وجودمان حس کردیم...
اما من تنها میان آن همه چشم... تنها چشمان تو را می دیدم...
تنها صدای تو را می شنیدم...
و تنها گرمی نفسهای تو را جستجو می کردم...
دلم می خواست زمان بایستد و تا بی نهایت نگاهت کنم...
دلم می خواست زمان بایستد تا این لحظه ها تمام نشود.........
اما افسوس...................................

دلم تنگه...

دلم غرق اضطراب شده...
چشمام رو که می بندم بدون اختیار فکرهای ناجور و به قول باران زاویه دار رو تو ذهنم حس می کنم...
سرم رو که روی بالش می گذارم خیلی طول نمی کشه که بالش خیس خیس می شه...
دست خودم نیست...
خدا جون یادته؟... التماست کردم؟
یعنی واقعا صدای من نمی رسه؟! انقدر صدام ضعیف شده؟.....
مگه من چی خواستم ازت خدا؟
دلم خیلی گرفته...
دلم بدجور براش تنگ شده...
کاش می دونستم باید منتظر چی باشم...
پر شدم از اضطراب...
دلم تنگه خدا...

راستی امروز با باران حرف زدم...
بعد از مدتها...
دلم براش تنگ شده بود......
تو این چند روز بازم تنها خبر خوبی بود که شنیدم...
بالاخره آجیم عروس شده...
خوبه نه؟...

مثل هیچ کس...

قدم هایمان را بی اینکه صدایم را بشنوی یکی یکی می شمارم...
مثل هیچ موقع نیست... مثل هیچ کدوم از قدمهام نیست...
وقتی قدم می زنیم یاد لحظه های تنهاییم می افتم...
چه شبهایی که فقط و فقط چشمام به آسمون بود...
آروم آروم تو کوچه ها قدم می گذاشتم و تو همه ی فکرهام گم می شدم...
اون روزها رو هرگز فراموش نمی کنم...

دست هامون تو دست هم...
سرشار از یه حس تازه و عجیب که انگاری آدم رو تا بی نهایت بالا می بره...
چشمهامون تو چشمهای هم...
و من......
غرق در تمام زیبایی های چشمانت...
می خوام نباشم ولی هیچ قطره اشکی از این چشمانت به روی گونه هات نریزه...
می خوام نباشم ولی هیچ غمی تو نگاهت جا نگیره...
برای تو می نویسم...
برای تویی که مثل هیچ کس نیستی...
برای تویی که برایم یگانه ای...
برای تو... نازنینم